Salome (1923) reż. Charles Bryant

Kilka miesięcy temu, postanowiłem obejrzeć "Ostatni taniec Salome" w reżyserii Kena Russela. Nim to jednak uczyniłem, rzuciłem okiem na o wiele starszą adaptację sztuki Oscara Wilde'a, czyli po prostu "Salome".
Salome jest pasierbicą Heroda, tetrarchy Judei. Jest ona obiektem pożądania zarówno samego władcy, jak i jego strażnika-kapitana, lecz ją interesuje tylko zamknięty w więzieniu Jan Chrzciciel (w tym filmie nazywany imieniem Jokaanan z jakiegoś powodu). Postanawia uwieść proroka, a gdy się jej nie udaje, prosi Heroda, by ten przyniósł jej jego głowę.

"Salome" to film, który potrafi pochłonąć widza swoją oniryczną atmosferą. Zainspirowany niemieckim ekspresjonizmem, jest odrealniony od scenografii, po kostiumy. Coś, co zapadnie w pamięć na długi czas.
Podobnie jak "L'Inferno", film wygląda jak spektakl. Posiadamy dużo ujęć, obejmujących całe duże plany. Zbliżenia, owszem są, ale jest ich stosunkowo niewiele. Poza tym, to czarne tło daje wrażenie jakbyśmy przebywali w zamkniętej przestrzeni, widać, że film kręcony był w studiu. Ale to dobrze, bo potęguje to atmosferę snu.

Z obsady nie znam nikogo. O ile mi wiadomo, by oddać hołd Wilde'owi, do wszystkich ról zatrudniono homoseksualistów. Wszyscy spisali się bardzo dobrze. Może trochę nie pasowała mi Ałła Nazimova w roli Salome. Nie zagrała źle, była odpowiednio dziecinna, ale tym samym zbyt niewinna. Zabrakło jej iskry. Szkoda, że do dzisiejszych czasów nie zachowała się wersja "Salome" z Thedą Barą. Ona o wiele bardziej pasowała do tej roli.
Film jest wolniutki, i jak na 72 minuty, trochę się ciągnie. Do tego angielszczyzna napisów była... dziwna. Nigdy się z takimi pisowniami nie spotkałem.

"Salome" to nie jest jeden z najlepszych filmów jakie widziałem, jak już wspomniałem, dłużył się. Niemniej jednak dla tej atmosfery, dla jej całego wizualnego piękna warto rzucić okiem.