Głównym bohaterem "Szalonej miłości" jest chirurg, dr. Gogol, grany przez świetnego Petere Lorre'a. Jest on obsesyjnie zakochany w Yvonne Orlac, której mąż traci ręce w zderzeniu pociągu. Przeszczepia Orlacowi ręce mordercy, po czym stara się go przekonać, że ręce przejmują nad nim władzę.
W przeciwieństwie do swojego pierwowzoru, "Szalona miłość" idzie całkowicie w kierunku filmu psychologicznego. Film bardziej skupia się na pochłoniętym obsesją doktorze. Steven Orlac jest raczej na drugim planie, co jest decyzja odważną, ale z drugiej strony efekt jest lepszy niż w przypadku "Rąk Orlaca", które szły w kierunku sił nadprzyrodzonych, by wszystko wyrzucić za okno w ostatniej chwili.
Peter Lorre, choć jest świetnym aktorem, tak w tym filmie wypadł raczej poprawnie. Zdawał się chwilami przesadzać, chwilami był monotonny. Colin Clive natomiast był świetnym następcą Conrada Veidta. W swojej roli spisał się znakomicie, choć z lekka powtarza swoją rolę z " Narzeczonej Frankensteina".
Reżyser, Carl Freund ma na swoim koncie "Mumię" z Borisem Karloffem. Jak już o tym filmie wspominałem - była to w pewnym stopniu zrzynka z "Draculi". Nieme "Ręce Orlaca" broniły się naprawdę świetnym, mrocznym klimatem.
Klimat "Szalonej miłości" jest, jakby to ująć, niespójny. Freund w jednych scenach stara się być mroczny, wykorzystuje chociażby mrok i cienie, podczas gdy większość filmu wygląda zwyczajnie. To takie skakanie między lepszymi a gorszymi konwencjami, byleby film jakoś kino grozy przypominał.
Ostatecznie dostajemy film, który naprawia to co było złe w niemym klasyku, ale znowu psuje to co było w nim najlepsze. Punktuje także świeżym podejściem do tematu, przez co jest jednym z lepszych i ciekawszych remakeów jakie widziałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz