"Kot i kanarek" jest jednym z nich.
Cyrus West umiera. Jego pazerna na jego kasę rodzinka przez lata starała się wmówić mu szaleństwo. 20 lat po jego śmierci w końcu zostaje przeczytany testament. Zjeżdża się całe wredne kuzynostwo, wśród nich jest jednak niewinna Anabelle, której to zresztą zapisane jest wszystko. Jest jednak jeden warunek - do posiadłości Westa przybędzie lekarz, mający sprawdzić czy dziewczyna jest zdrowa psychicznie. Rodzinka oczywiście wykorzystuje każdą okazję by wmówić dziewczynie, że jest stuknięta. Wszystkiemu nie pomaga też atmosfera posiadłości, ponura pokojówka i grasujący w okolicy, zbiegły z więzienia psychopata.
Historia wręcz archetypiczna i na pewno wielu wyda się znajoma. Cóż, jej ojcem jest właśnie Leni. Powiem więcej, jest to cholernie dobrze zrealizowany dreszczowiec, ze sporą dozą humoru. Jest noc, w okolicy grasuje psychol, a nasza główna bohaterka jest świadkiem różnych dziwnych zdarzeń. Trzyma to w napięciu podwójnie, bo wredna stara ciotka tylko czeka, aby biednej dziewczynie zarzucić szaleństwo.
Choć film Leniego nie posiada w sobie nic z ekspresjonizmu, posiada swój własny unikalny styl, a mianowicie, mrok jest wszędzie. Większość kadrów jest w absolutnych ciemnościach, jedynie aktorzy są oświetlani. Tworzy to świetny klimat, ale czasem można z trudem rozpoznać, kto gdzieś tam przemyka w kadrze.
Humor też jest całkiem niezły, a niektórzy aktorzy zagrali z zabawnym przerysowaniem. Flora Finch w roli wrednej ciotki Susan była bezbłędna. Znienawidzicie tę babkę. Do tego dochodzą solidne kreację Tully'ego Marshalla i Laury La Plante. Do tego dochodzi Martha Mattrox i jej ponura mina.
Ogólnie w filmie dzieje się sporo i te półtorej godziny śmignie wam nim się obejrzycie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz