Zaczynamy od pewnego bogatego starca. Jego służąca jest w jego oczach jak anioł stróż, w rzeczywistości stara się o jego spadek i co dziennie podaje mu truciznę. Syn owego staruszka, aktor z zawodu przygotowuje się do zdemaskowania wrednej jędzy. W tym celu urządza seans filmu... a owym filmem jest adaptacja "Świętoszka".
Murnau z materiałem źródłowym, jak widać, robi co chce. Chciał dorzucić motyw filmu w filmie, i to zrobił. Całość trwa raptem godzinę, z czego 15 minut to historia ramowa streszczona powyżej. Jeśli chodzi o warstwę fabularną samego "Świętoszka", też wiele rzeczy uległo zmianom, jak choćby zakończenie, które jest nieco bardziej optymistyczne. Wydźwięk historii jednak pozostaje taki sam.
Murnau nie tworzy jednak dzieła ciężkiego w żadnym stopniu, ale bawi się konwencją, burząc nawet czwartą ścianę.
Ale to wszystko nie udałoby się gdyby nie aktorzy, a Murnau przy okazji tego filmu rozporządzał najlepszymi. Emil Jannings jako Tartuffe ciągle chodzi z nosem w książce (dosłownie). Początkowo mocno się hamował, by w finałowej scenie zamienić się w przerysowanego potwora.
Wernera Kraussa mogłem po raz pierwszy oglądać w roli innej niż psychopata. Jako Orgon jest zabiegany, naiwny i w tym wszystkim zabawny. To kompletne przeciwieństwo takiego Dra Caligari i podobał temu bezbłędnie.
Największą rolę odegrała tutaj Lil Dagover, której postać jest najbardziej złożona ze wszystkich. Nie tylko wyglądała cudnie (jak zawsze zresztą), ale była też prawdziwą damą z arystokracji, która robi co może by wyrwać męża ze szponów hipokryty.
"Świętoszek" jest krótki, lekki i przyjemny, ale zostaje mocno w tyle za innymi filmami Murnaua. Jednakże dla tej obsady, lub choćby dla samej zabawy konwencją warto zobaczyć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz